TheTruth

Merry X mas

ในช่วงเดือนที่อากาศหนาวของปีตอนนี้ ไ่ว่าเดินไปทางไหนก็จะเห็นคุณลุงหนวดขาว

ใสชุดสีแดงที่แบกถุงผ้าเก่าๆหนึ่งใบ ไม่รู้ว่าข้างในนั้นใส่ความฝันและความหวังของ

เด็กๆไว้มากมายแค่ไหน  และเสียงเพลงที่แว่วมาจากทุกๆที่ในขณะนี้็ก็คงเป็นทำนอง

เดียวกัน ซึ่งทำให้รู้สึกว่าอากาศหนาวเหมือนกับหิมะจะตกลงมาที่กรุงเทพยังไงยังงั้น 

บรรยากาศของการเฉลิมฉลองในเดือนสุดท้ายของปีเป็นบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก

ผู้คนใส่เสื้อกันหนาวออกมาเดินกันเป็นคู่ๆ  ต้นไม้และเสาไฟต่างมีไฟกะพริบวูบวาบ

ดูแล้วก็อยากจะยืดเวลาของเดือนแห่งความสุขนี้ออกไปให้นานๆ   แต่มีสิ่งที่ทำให้ผม

รู้สึกสนใจก็คือการที่มีกลุ่มผู้นับถือศาสนาคริสต์  ออกมาพยายามจะเผยแพร่ศาสนา

ให้กับคนทั่วไปในช่วงเดือนที่พระเจ้าจะเสด็จกลับมายังโลกมนุษย์  ถ้าลองมาคิดดูแล้ว

ก็คงจะคล้ายกับวันวิสาขบูชาของศาสนาพุทธ  แต่บรรยากาศของวันสำคัญทั้งสองนี้

กลับแตกต่างกันอย่างมาก ทั้งๆที่ประเทศไทยได้ชื่อว่าเป็นประเทศที่มีศาสนานาพุทธ

เป็นศาสนาประจำชาติ  แต่ความจริงของโลกที่เชื่อมต่อกันทุกวันนี้ทำให้การยืนถ่ายรูป

กับตุ๊กตาหิมะเป็นเรื่องที่น่ากระทำมากกว่าการทำบุญที่วัดในวันพระ   ซึ่งก็ไม่ได้เป็นเรื่อง

ที่แปลกอะไรมากมายนัก เพราะว่าเพลง Merry x mas ร้องง่ายกว่า กว่าศีล 5 ตั้งเยอะ

Com5 in Happening

LongNoseShrimp

ตอนนี้ได้มีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามาในตู้กุ้ง   ชื่อว่าเจ้า "จมูกยาว" หรือ long nose shrimp  มีทั้งหมด

5 ตัว แต่แยกตัวผู้กับตัวเมียไม่ออกเพราะลักษณะคล้ายกันมาก  ส่วนเจ้าเชอรี่ก็เริ่มโตขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

จึงเอารูปมาอัพเดทไว้เนื่องจากมีเสียงเรียกร้องจากสมาชิกชมรมเลี้ยงกุ้งอีกท่านหนึ่งขอมาว่าอยากดู.

^โฉมหน้าของเจ้าพินอคคิโอ
ู

^ เจ้าเชอรี่แสดงความเป็นเจ้าถิ่น

ThailandBookFair2008

วันนี้ได้โอกาสไปเดินงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่ศูนย์ฯ สิริกิต  โดยการชักชวนของเพื่อนสาวคลองสาม

ที่อุตส่าห์มาทั้งที่เป็นวันอาทิตย์ด้วยเหตุผลบางประการ   ซึ่งผู้เข้าชมงานก็มีจำนวนมากเหมือนทุกครั้ง  

ก็เกิดความสังสัยว่าไม่กี่วันก่อนดูข่าวทางทีวีแล้วนักข่าวได้บอกว่าจำนวนคนไทยเฉลี่ยอ่านหนังสือปีละ  

2 เล่ม หรือไม่อ่านเลย  ทำให้สงสัยกับจำนวนผู้คนที่มางานเป็นจำนวนมากในแต่ละครั้ง  แต่ก็อาจจะเป็น

ไปได้ที่คนส่วนมากจะอยู่เฉพาะในกรุงเทพ  ทำให้จำนวนเฉลี่ยทั้งประเทศออกมาอย่างนั้น  แต่ผมรู้สึกผิด

ปกติกับเรื่องปกติในการมาซื้อหนังสือของคนจำนวนมากที่หิ้วถุงกลับไปเต็มสองมือ  ในขณะที่จำนวนคน

ที่เตรียมถุงผ้าหรือกระเป๋ามาเองนั้นมีจำนวนน้อยมากจากที่สังเกต  ทำให้ผมรู้สึกว่าการรณรงค์ให้ลดใช้

ถุงพลาสติกนั้นยังไม่เข้าไปสถิตในใจผู้คนมากเท่าที่ควร.

ที่เก่าเวลาเดิน@VER GALLERY

วันนี้ได้เดินทางไปดูงานที่คลองสานพลาซ่า โดยตั้งใจจะไปดูงานของ ยูรี เกนสาคู

ที่จัดแสดงอยู่  เดินดูร้านค้าข้างทางไปจนเกือบถึงท่าเรือข้ามฟากจึงเห็นป้ายของ 

ver gallery บอกทางขึ้นไปที่ชั้นสองของตึกแถวที่เป็นห้องจัดแสดงนิทรรศการ 

ด้วยความที่เคยมาเป็นครั้งแรกจึงรู้สึกงงๆกับสถานที่เล็กน้อย กับทางขึ้นที่เล็ก

และมืด แต่เมื่อเดินมาถึงห้องที่จัดนิทรรศการก็รู้สึกว่า เป็นแกลลอรี่ที่เหมาะแก่การ

แสดงงานศิลปะแห่งหนึ่ง เพราะด้วยห้องที่เป็นกระจกที่แสงธรรมชาติ สามารถส่อง

เข้ามาได้ และบรรยากาศด้านนอกมองออกไปเห็นแม่น้ำเจ้าพระยา ทำให้รู้สึกถึง

บรรยากาศที่สามารถเดินดูงานได้อย่างสบายใจ  ซึ่งงานของยูรี เกนสาคู ที่กำลัง

จัดแสดงอยู่นั้นก็ให้ความรู้สึกถึงความเป็นอดีตที่ดูเป็นมิตร  จากการเลือกใช้วัสดุ

ที่อยู่รอบๆตัวมาตั้งแต่อดีต มาดัดแปลงผสมกับการ Painting จนเกิดเป็นงาน

ศิลปะที่มีร่องรอยของความทรงจำในอดีตผสมอยู่

Com5 Exhibition

     หลังจากจบวิชาคอม 5 มาแล้วก็ยังไม่ได้เขียนถึงความรู้สึกถึงวิชานี้เพราะช่วงแรกๆ 

ยังนอนแล้วฝันว่าพรุ่งนี้ต้องส่งงานอยู่ (หลอน)  หลังจากสอบเสร็จแล้วก็เลยมีเวลา

กลับมานั่งยอนคิดถึงสิ่งที่ได้จากการเรียนวิชาอันเป็นที่สุดของภาควิชาออกแบบ

นิเทศศิลป์วิชานี้ ซึ่งก็นึกย้อนไปถึงคลาสแรกๆที่ยังมึนงงว่าควรจะต้องทำอะไรกับ

วิชานี้ และการที่อาจารย์ได้ให้ "อิสระ" ในการที่แต่ละคนจะเลือกสร้างงานขึ้นมาด้วย

ตนเองนั้น ทำให้รู้สึกว่าการมีอิสระมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด  เพราะจากการที่เคย

ทำงานตามกรอบของโจทย์ในแต่ละวิชา จึงไม่เคยที่จะคิดงานจากความคิดของตัวเอง

จึงเป็นการยากที่จะควบคุม "อิสระ" ที่ได้มาในครั้งนี้

      โดยผมเองรู้สึกชอบชั้นเรียนในช่วงเช้า ที่เป็นการให้เตรียมเรื่องที่สนใจในสัปดาห์

ที่ผ่านมา (ในห้องเรียกว่า "เรื่องฉูดฉาด") นำมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในห้อง

โดยผมเองรู้สึกว่าจากการที่นักศึกษาได้ถูกกระตุ้นโดยอาจารย์ให้แสดงความคิดเห็น 

แต่ละคนก็มีความพยายามที่จะออกความคิดเห็นถึงแม้จะมากบ้างน้อยบ้างก็ตาม 

ส่วนความคิดเห็นของอาจารย์ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมต้องกลับมาคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องราว

ต่างๆ  ที่ปกติแล้วเป็นเรื่องที่ไม่เคยจะคิด เพราะรู้สึกว่ามันเป็นปกติของมันอยู่แล้ว

      ในชั้นเรียนสุดท้ายที่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกันในห้องจัดแสดงนิทรรศการอาจารย์ได้ฝาก

ไว้ว่า "อยากให้วิชานี้เป็นเหมือนนาฬิกาปลุก เพื่อให้ทุกคนตื่นและหันมาสนใจกับสิ่งที่กำลัง

เกิดขึ้น ว่ามาตรฐานของนักศึกษาวิชาออกแบบชั้นปีที่ 4 ควรจะเป็นอย่างไร " ผมรู้สึกว่า

นาฬิกาปลุกได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้ว อยู่ที่ว่าใครจะลุกขึ้นมาหรือเลือกที่จะปิดนาฬิกา

แล้วนอนต่อ.

พบกันใหม่โอกาสหน้่า.